Surinaamse Kelvin zegt in Be Mixed!: “Het is óók fijn om een witte vrouw te hebben wanneer je op bijeenkomsten bent waar alleen maar witte mensen zijn. Je bent er dan niet zó een, je weet wel.”. Dat gevoel ken ik.

In Carré, uitverkochte opera, tel ik drie gekleurde personen. Op weg naar de drankjes tijdens de pauze ben ik blij dat mijn witte geliefde haar arm door mijn arm steekt. ‘Ik ben er niet zó een.’ Carré voelt die avond niet als een ‘white space’. Niet vijandig, maar je voelt je wel anders dan tussen het publiek bij een uitverkochte Bob Dylan.

Sinds Be Mixed! uitgegeven is ben ik voor het eerst in ‘black spaces’ geweest. Ik noem ze ‘black spaces’ omdat er bij zulke bijeenkomsten meestal maar vier of vijf witte mensen aanwezig zijn. Het zijn bijeenkomsten waar er frank en vrij over de problemen van de donkere mens in onze maatschappij gediscussieerd wordt. Skin Deep is een serie bijeenkomsten in De Rode Hoed. Niemand gebruikt daar de term ‘black space’. Maar ‘white spaces’ wordt des te meer gebruikt. ‘White Spaces’ zijn de universiteiten waar te veel portretten van witte academici in de hal hangen. Dat frustreert de donkere student. En dat reageert hij of zij af op de barricades als strijder tegen de ‘witte’ Zwarte Piet. ‘White spaces’ zijn de kunstopleidingen waar men niet voldoende oog heeft voor ‘niet wit’ talent. Waardoor er geen zwarte kunstenaars doorstromen naar witte instituten als het Stedelijk Museum in Amsterdam. In ‘black spaces’ worden suggesties van niet-zwarten over méér participatie, meer diversiteit op de vloer terzijde geschoven met de opmerking: “Heeft u dat plan al aan het Gezag verteld?” Einde discussie. Ik weet niet of het echt is of dat mijn fantasie de overhand krijgt. Er ontrolt zich een dystopie in deze ‘black space’ in De Rode Hoed. Onder aanvoering van een zwarte versie van de ’Dulle Griet’ wordt het vuur opgepookt. In mijn fantasie hoor ik al: “Willen jullie méér zwarten aan de macht?” “Ja, méér, méér!” De zaal joelt mee. Ik heb me nergens zo eenzaam en buitengesloten gevoeld als in deze ‘black space’. FAA, mijn witte partner zei: “Blijf weg uit die ‘black space’. Je komt er alleen maar ongelukkig vandaan”.

In Be Mixed! interview ik de veertien gemengde stellen, van Ghanese, Molukse, Antilliaanse, Japanse, Nederlandse, Marokkaanse, Surinaamse, Soedanese en Duitse afkomst die hun eigen weg gevonden hebben in onze dominant witte maatschappij. Kelvin is happy met zijn witte vrouw. Glen is gelukkig met zijn Thaise vrouw. En Rob in de wolken met zijn donkere vrouw. Be Mixed! presenteert veertien recepten voor een gelukkig leven. Laten we de term ‘white spaces’ gewoon afschaffen! Er is maar één Openbare Ruimte.