Introductie.

Feelings, not only facts! Ik wil hiermee aangeven dat deze column gaat over de gevoelens die bij Mixed Couples leven. En niet alleen over feitjes en weetjes, bijvoorbeeld, er zijn zoveel procent Mixed Couples die zus of zo doen. Daar zijn andere bronnen voor. Ik heb de woorden en zinnen willen vangen die verduidelijken waarom een Mixed Couple van elkaar houdt en hoe ze met hun culturele en etnische verschillen omgaan.

Mijn Geliefde en ik. Foto: Jasper del Prado

Mixed Couples zijn stellen die hun relatie delen met een partner van een andere etniciteit, die vaak een andere kleur heeft. Mixed Couples zijn anders dan Plain Couples die een relatie hebben met een partner die ook tot hun groep behoort. Zijn Mixed Couples daarom toleranter ten opzichte van die andere etnische groep waartoe hun partner behoort! Nou, beslist niet altijd. Hebben ze ook te maken met uitsluiting en racisme? Een ander punt: ze hebben een bewuste keus gemaakt en zijn gelukkig met elkaar en de kinderen. Ja! Zeker is dat het geval met de Mixed Couples die ik heb geïnterviewd. Maar er zijn wat kritieke momenten onderweg.

Mijn interviews gaan over de heftige belevenissen van een aantal Mixed Couples. Één van de redenen waarom ik aan dit project begonnen ben is ‘verbazing’. Op een symposium over radicalisering werd ik in de wandelgangen erop gewezen dat slechts 5% van de witte Nederlanders in aanraking komt met buitenlanders en niet witten. Dat leek me in eerste instantie ongelooflijk, misschien zelfs niet waar.

Wanneer ik in de metro van Amsterdam Centraal naar Gein zit is de helft van de passagiers wit en de andere helft heeft een andere kleur. Datzelfde geldt voor de tramrit van Leidschendam naar Den Haag Centraal. Ik kan me niet voorstellen dat slechts 5% van de Nederlanders in contact komen met hun niet witte buren. Maar tijdens de wandeling langs het Friese wad van Harlingen naar St Jacobiparochie is wit de enige kleur. Dat is ook het geval op de wandeling van Lochem naar Ruurlo. Daar wonen, fietsen, staan-op-de-camping alleen witte mensen. Op zulke plekken kan ik me voorstellen dat je een andere kleur alleen kent van de krant en tv, bijvoorbeeld Studio Sport, Umberto Tan, Boko Haram of de burgemeester van Almere.

Amal Abbas van Inspiratie-inc wijst me op het internal- and external racisme waar Mixed Couples mee te maken hebben. Met internal racisme doelt ze op de manier waarop de familie van de partner je bejegent. Ik ging ver in mijn geheugen terug om dat te kunnen plaatsen. In onze tienertijd wilde mijn witte liefje, we zaten toen allebei op de mulo, de ‘pil’ kon je alleen bij de NVSH halen en ik ging zondags mee naar de kerk, dat ik kennis maakte met haar grootouders. Uit haar verhalen wist ik dat het een lieve opa en oma waren die haar altijd met raad en daad terzijde stonden. Ze woonden in de Amsterdamse Jordaan tussen de Haarlemmerdijk en de Brouwersgracht. Het was een gezellige zondag op die piepkleine etage. Oma was al keuvelend in de weer met thee en koekjes. De grootvader zei de hele middag niets tegen mij. Tot bij het afscheid. Zwarten; dat geeft altijd problemen.

F en ik. Foto: Jasper del Prado

De andere reden om een serie interviews te maken over Mixed Couples is omdat ik zelf onderdeel ben van een Mixed Couple. Daar was ik me eigenlijk niet zo van bewust of ik wilde onbewust daarmee niet geconfronteerd worden. Tot ik rond Sinterklaas, vorig jaar, door een verontwaardigde, schreeuwende, lelijke, zwarte Creoolse vrouw bijna van het treinperron afgeduwd werd. Ongelooflijk maar waar, ik werd onderdeel van haar Zwarte Pieten-waan nadat ik vertelde dat ik in mijn hbs-tijd meerdere keren voor Zwarte Piet gespeeld had. Ik schminkte mijn gezicht glimmend zwart. Ik maakte mijn lippen met de rode lippenstift van mijn geliefde heel groot en vuurrood. Ik trok haar witte maillot aan onder het gehuurde Pietenpak. Zo gingen de Sint en ik op pad. Op ons eigen Lyceum deden we de eerste klassers sidderen. De roes van het succes van onze vertoning smaakte naar meer. We reden de omgeving af en deden daar zowat elke lagere school aan. Ik had een grote jute zak en een roede bij me. Het formaat van een tweede klassertje paste het best in de zak. Het jongetje huilde en plaste in zijn broek toen ik hem in de zak stopte die ik over mijn schouder slingerde en we luidkeels verkondigen dat dit geval mee naar Spanje moest. Het was een geslaagde dag. Rond twaalf uur pakten de Sint en ik nog een pilsje bij Café Balemans. Daarna snel naar huis om de eigen gedichten af te maken. Het lachen verging me dus even op het perron van Almere Buiten door die schreeuwende Creoolse. Maar er krult weer een glimlach rond mijn lippen. In één van de interviews met een Mixed Couple vertelt de mooie mixed-dochter des huizes dat ze al enkele jaren met verve voor Zwarte Piet speelt. Zij was niet de laatste verrassing die ik uit de mond van Mixed Couples mocht op tekenen.

Mixed Couples hebben elkaar soms bij toeval ontmoet. Anderen zijn bewust op zoek gegaan naar een partner van een andere etniciteit. Of omdat ze zich thuis voelden bij die andere groep. Of omdat ze een hekel kregen aan de mensen uit hun eigen groep.

De laatste vraag aan alle Mixed Couples is: ‘…hebben Mixed Couples de toekomst?’ Ze zeggen allemaal volmondig: ja. Enkelen stellen zich voor dat Mixed Couples het dominante straatbeeld zal kunnen worden. Laat ik daarom eindigen met een citaat van een dierbare, witte New Yorkse vriend van me. Once you ‘ve gone black, you never go back.

Op 22 september verschijnt het interview met het eerste Mixed Couple: Tom en Amal. Het gaat onder anderen over equal playing fields en waarom de witte mens superieur is, because they do not eat monkey.

F en ik. Foto: Jasper del Prado